آتش سوزی در جنگلهای مریوان

((آتش سوزی در جنگل ،  

شعله در وجود هواداران محیط زیست))

با توجه به گرمایش تدریجی زمین، پدیده آتش سوزی جنگل و مرتع در اواسط تابستان دور از انتظار نیست . این پدیده دولت ها را وا می دارد که بمنظور کاهش میزان خسارات، آمادگی رویارویی داشته باشند . امسال نیز آتش در جنگل های یونان،کالیفرنیا زبانه کشید، صدمات بسیار وسیع به بار آورد که صدها سال نیاز است این خسارت در جنگل جبران شود البته این آتش سوزی چند هفته طول نکشید که مهار گردید وآرامش حاکم شد. و جنگل ها فرصتی یافتند که به سوگواری تن سوخته خود بپردازند .

به موازات همین رویداد فرا مرزی در 80 نقطه از جنگل های مریوان آتش شعله کشید ومدت یک ماه ادامه داشت آنچه در توان مردم و منابع طبیعی بود انجام شد اما کافی نبود تا بالاخره باران رحمت الهی باریدن گرفت و آتش سوزی خاتمه یافت .

جای تعجب دارد بازهم در 13 مهر آتش سوزی در جنگل حاشیه روستاهای جانوره، خواشت ،نکه ریز ،کوماسی، نگل اتفاق افتاد که با همت گروهی از جوانان فرهیخته و ایثار گر انجمن چیا سبز و مردم در  دو روز مهار شد.

اما... صد،اما ... در چنین مواقعی به هر دری می زنی سرت به در بسته می خورد به هلال احمر پناه می بری بخشنامه را پیش روی می گیرند تا مفهوم هلال احمر فراموش شود به بسیج می اندیشی حوزه عمل به گونه ای دیگر تعریف می شود به نهادهای ذی ربط متوسل می شوی اعتبار نیست،نیرو کم است، ابزار وجود ندارد، زهی سعادت نه غضه ای، نه قصه ای .

به مردم روی می آوری گرفتاری و روزمرگی بهانه می شود و چماق چرا آتش گرفت را نشانه می روند! ما نمیدانیم کشورهای دیگر چگونه بحران را مدیریت می کنند ؟ چگونه آتش سوزی را مهار می نمایند؟

در حال حاضر از حوادث بر جسته این تابستان، تالاب گندمان در چهار محال بختیاری و جنگل های مریوان، یتیمانه در آتش سوختند و این پرسش بی جواب ماند ، مالک کیست؟ ذی نفع کدام است؟ که از تکرار پیشگیری گردد.

در گذشته بسیار دور ایران برای حفاظت از منابع در شکل های مختلف، آموزه هایی در بین مردم وجود داشت  این آموزه ها حتی در قهوه خانه ها آنقدر تکرار می شد تا به عادت و رفتار تبدیل می کشت و میزان مسئولیت پذیری را در افراد نهادینه  می نمود.

اما در حال حاضر ،روزگار به گونه ای شده که مسئولیت و تعهد انسانی و اجتماعی دردسر ساز می شود و بی تفاوتی، بستری برای نابسامانی ها شده است.

مثلا در شعر ((همه سر به سر تن به کشتن دهیم- از آن به که خاک وطن به دشمن دهیم))            

آیا آتش دشمن نیست ؟ مگر سرمایه انسان برای ادامه حیات همین منابع طبیعی نیستند؟ مگر تخریب منابع دشمنی نیست؟ چرا سر به گشتن نمی دهیم تا سرمایه ما و نسل آینده همراه با دود به آسمان نرود؟

چرا سر به کشتن نمی دهیم تا محیط زیست مرز بندی نشود و شکل سیاسی بخود نگیرد؟ چرا سر به کشتن نمی دهیم که مسئولیت پذیری تبدیل به بی تفاوتی نشود و اخلاق و با فساد همراه نگردد؟

چرا ..... در ایران محیط زیست آنقدر تنها است ؟ اما آتش سوزی در جنگل مریوان آن هم در مهر ماه حکایت دیگری داشت، تمنای ابرها را می کرد تا بگرید و رازش برای تاریخ بماند.   

                                                                                                                            راه سبز

سال 88