آلودگی حق ماست یا تلاش ما حقیر

آلودگی حق ماست یا تلاش ما حقیر

بیشترین دغدغه هواداران محیط زیست در ارتباط با کره زمین ،آلودگی و افزایش جمعیت است . تبعات این دو فاکتور زمین را با بحران مواجه ساخته و نسل های آینده از این تبعات صدمه خواهند دید . بعد از پیدایش جنبش زیست محیطی ایران در چند سال اخیر ،شروع فعالیت و یکی از رسالت های تشکل های زیست محیطی، با ایجاد حساسیت و اطلاع رسانی و مذاکره با مسئولین در ارتباط با معضل زباله و مدیریت پسماند بود .

بالاخره این حساسیت ها بجایی رسید که در مدیریت پسماند تغییراتی پیش آمد و سازمان بازیافت و اتحادیه صنایع بازیافت شکل گرفت و انجمن های زیست محیطی بموازات تصمیمات دولتی در بعضی از استان ها به آموزش چهره به چهره تفکیک زباله از مبداء تولید پرداختند. اما اگر صادقانه ارزیابی کنیم هنوز در گام اول هستیم هنوز در چرخه زباله و مدیریت پسماند حرف و حدیث فراوان و نقش زنان هنوز مشخص نشده است . هنوز این مدیریت مردانه تصور شده و برای فرار از مسئولیت و تعهد به نسل های آینده، فرهنگ سازی بهانه و دستاویز می شود .

باری در استان کردستان شهر سنندج هم زمان با شهرهای دیگر کشور ، شهرداری تصمیم گرفت از آلمان چند دستگاه جداسازی زباله را خریداری کرده و سازمان بازیافت فعالیت خود را شروع نماید.  

انجمن راه سبز رسالت خود را در این می دانست که با تعدادی از زنان به بازدید رفته و از نزدیک امکانات را ارزیابی کنند و نتایج این بازدید را به مسئولین در چهار محور نقاط قوت، نقاط ضعف، فرصت ،تهدید گزارش نمایند با توجه به ارزیابی،یاد آوری گردید این دستگاه ها از نظر پیشرفت تکنولوژی به روز نبوده و لازم است بموازات فعالیت این دستگاهها، در مناطق شهر سنندج آموزش تفکیک زباله از مبداء تولید انجام گیرد تا این دستگاه خود معضل نشده و در حوزه خود آلودگی ایجاد نکند.

با پی گیری در نهادهای ذی ربط مقرر گردید در شهرک بهاران با ارائه طرح  تشکل های زیست محیطی ، آموزش تفکیک زباله از مبداء تولید در سال 86  شروع شود.

 باز هم مطابق معمول امروز،فردا، چند ماه دیگر، بالاخره طرح اجرا نشد اما مصداق طرح با سطل های سبز به نمایش درآمد. پی آمد این نمایش از جانب اداره محیط زیست شکوایه آلودگی سازمان بازیافت به دادگاه رفت حاصل تلاش ما نقطه ای بود و دیگر هیچ نبود نقطه همان سطل های سبز شد و پایداری آلودگی به دادگاه رفت و ما بدنبال تلاشی دیگر .